Naar aanleiding van de vercommercialisering (scrabble) van het notariaat zijn in deze beroepsgroep ontiegelijk veel dingen gewijzigd of behoren te worden aangepast. De tijd, dat mensen uit de regio vanzelfsprekend naar Huijbregts Notarissen gingen; dat er voor alle akten landelijke vaste tarieven waren; dat notarissen onderling dikke amici waren, is voorbij. Wij moeten in de acquisitie;  we moeten op de commerciële toer; we moeten concurreren; we moeten de boer op en de “amici” zijn “enemyci” geworden. 

Gelukkig hoeft het notariaat zich voorlopig over de kern van hun praktijk geen zorgen te maken: Bij wet moeten alle zaken, waarvan ’n akte gemaakt moet worden, alléén door het notariaat worden gedaan. Op dat gebied is er dus géén concurrent. De bank mag ’n hypotheek verstrekken, maar mag daarvoor geen akte passeren. De makelaar mag bemiddelen, maar niet overdragen. ’n Testament is pas rechtsgeldig als er ’n handtekening van de notaris onder staat.

Slogan: “Het notariaat móet, en dat is goed.” De branche is nog onmisbaar.

De enige concurrent is het andere notariskantoor.

Hoe lok je klanten binnen? Hoe maak je ze wijs dat HN het beste kantoor van de regio is? Allemaal vragen die heel belangrijk zijn geworden.

Behalve ’n aantrekkelijke prijs is ook de service heel belangrijk…..en de klantvriendelijkheid. Dus: cursus. Enkelen van onze medewerkers (waaronder ik) hebben deze cursus niet gehad. 

“Goede morgen, Huijbregts notarissen, waarmee kan ik u van dienst zijn?”

“Blablaba.”

 “Ach mevrouw, u bent het belastingformulier aan het invullen, maar u heeft de aankoopnota nooit gehad?” 

“Blablblbla, bla. Blababababla.”  (intussen zoek ik de kopie even op)

 “Oh, dus u heeft toentertijd spontaan het bedrag van dertienduizend driehonderd zeventien euro twaalf naar ons overgemaakt?”

“Blablablabla bla.”

“Okay, u bent de nota dus gewoon kwijt. Mooi. Ik zie dat er nog ’n nota openstaat van uw samenlevingscontract met testamenten.”

“Bla.”

“Nou mevrouw, zodra dat geld binnen is stuur ik een kopie van de aankoopnota met een nota voor de postzegel de zes minuten die ik met u aan de telefoon heb gehangen. Dag mevrouw.”

Natuurlijk ben ik niet de enige die wel eens ’n ochtendhumeur heeft en die regelmatig ’n dag heeft waarop letterlijk alles tegenzit. Zo’n dag begint meestal al ’s morgens, waarop je wel ’n uur ligt te draaien omdat je niet weet hoe je uit bed zult komen. Je wilt altijd je beste beentje voor zetten en niet met het verkeerde been uit bed stappen. Nou, met zo’n dag begin ik vaak het weekend. Laatst 

Het is 15.57 uur op zaterdagmiddag 04-05-2002 als m’n latje en ik voor de glazen deur van het reisbureau van de Rabobank staan. We lezen dat om 16.00 uur de tent gaat sluiten, dus wachten we nog twee minuten alvorens binnen te gaan. Het meisje in functie slaat ons onvriendelijk gade, want ze is haar bureau al aan het opruimen. “Weekend,” denkt ze. “Nog even niet,” weten wij. De wijzer springt op 59 als we met ‘n zwaai de deur opengooien. “Wij komen voor ‘n last minute,” zeg ik triomfantelijk. De boerendochter. (zonder agrarische achtergrond kom je bij de Rabo niet aan ‘n baan) is tot moorden in staat en zegt: “We gaan sluiten.”

“Oh, zeg ik, dus als wij hier ‘n kwartier eerder waren geweest en we waren er nog niet uit, dan gooi je ons gewoon buiten?”

Het trutje snauwt met ‘n rood hoofd: “Nee, ga zitten en wat kan ik voor u 

betekenen?”

“Dank je,” zeg ik beleefd, “graag twee klontjes of twee zoetjes in de koffie. En wat drink jij schat?” Er was ons nog niets aangeboden en ik verwachtte dat ook niet, vandaar. “Oh, cola-light met twee ijsklontjes en ‘n rietje, asjeblief,” en ze begrijpt dat we het zuurpruimpje minstens ‘n uurtje zullen laten overwerken.

Met ‘n ruk staat ‘t uit-de-klei-getrokken reisboekertje op en loopt naar het keukentje. “Er is geen cola-light, mag ‘t iets anders zijn?” 

“Nee, doe geen moeite, maak maar wat warme chocolade.” 

(Knibbel, knabbel, knuisje, we lachen in ons vuistje.)

“Waar zou ze vandaan komen?” 

“Ik denk ergens uit Ooijen, aan het accent te horen.”

“Och,” zeg ik, “daar hebben ze vorige week nog ‘n zendeling opgevreten en……. daar is elke jaar op de eerste zondag van de lente een groot feest.”

“Feest?”

“Ja, ‘t lentefeest. Dan wordt er ‘n boer opgelaten tussen twee zakken stront.”

Intussen komt het meisje terug met ‘n kop koffie en vraagt of we een reis willen boeken. “Nee,” zeg ik, “we komen alleen de legen flessen terugbrengen.”

M’n reisgezelletje is van haar stoel getuimeld en schudt buik.

“Sorry, sorry. Ja graag ‘n vliegreis naar de Viagra Watervallen.”

De uit-‘n-eiken-heg-gekapte deerne heeft mij waarschijnlijk niet goed verstaan. Ze draait zich om en gaat een boek zoeken.

M’n slappelachje probeert zich aan m’n broekspijpen op te hijsen, maar ik heb ‘n korte broek aan, dus klampt ze zich vast aan elk haar wat er op m’n benen te vinden is.