Levensloop van een muzikant 12

Hoofdstuk 12

1970: Het Silvio Sextet

(Van boven naar beneden)
Henny Jansen (saxofonist); Henk Wouters (toetsenist); Wim Eekels (bassist); Eraj van de Peppel (drummer);
Egbert van Rossum (trompettist) en Rini de Wit (zanger,gitarist).
Dat was repeteren geblazen. Gelukkig had de groep, voordat deze werd ontbonden, van diverse optredens
bandopnamen gemaakt. Rechtstreeks vanaf het mengpaneel om alles zonder bijgeluiden van het publiek te
registreren. Bovendien stonden alle partijen op noten en waren mijn teksten netjes opgeschreven. Aangezien hun voormalige zanger alleen maar zong, had die alleen maar de tekst. Dat betekende extra werk, want ik speelde er gitaar bij. Akkoorden uitzoeken, teksten opnieuw opschrijven met daarboven de akkoorden. Meeluisteren met de banden, en proberen de originele versies erbij te zoeken, die ik al die tijd had opgenomen van de tipparade en Top
40 van Veronica. Maar ik had er zin in en zoals mijn vader altijd zei: “ Iets wah ge gère doet doar lijde niks mee.”
Elk uur dat ik vrij was luisterde ik, oefende ik en gestaag werd ik alles meester.
Op dinsdag- en donderdagavond werd er gerepeteerd. Als ik late dienst had ruilde ik die dienst en na de repetitie haalde ik op tijd de nachtdienst, die om 23.00 uur begon.
Er werd hard gewerkt en het ging dusdanig goed dat ons eerste reeds geboekte optreden uitgevoerd kon worden.
Het betrof een bruiloft bij Zus van der Meijden, oftewel café Pas Buitent in Sint-Michielsgestel, tegenover Het
Instituut voor Doven. Henny Jansen (saxofonist) kon niet mee, want die had nog één verplichting bij het orkestje
waar hij toen nog deel van uitmaakte.
Op een feestavond waren we altijd in kostuum en allemaal hetzelfde en liefst met stropdas. Ik herinner me nog dat
we met z´n zessen bij HIJ (tegenwoordig “WE”) binnenstapten en de eigenaar de dag van z´n leven bezorgden. Zes
complete outfits ineens.
Het was trouwens de eerste en tevens de laatste keer dat deze zaak ons iets geleverd heeft. We kregen niet eens
kwantumkorting van de baas, de krent. Maar dit terzijde. Het optreden bleek geslaagd, want we kregen een
dubbele fooi. “Niks tegen m´n vrouw zeggen,” zei de bruidegom. “Mijn man hoeft dit niet te weten,” zei de bruid.
“De basis voor een geslaagd huwelijk is gelegd,” zeiden wij.
De volgende avond een optreden in dancing De Arend in Ammerzoden. Het was er druk. De kop was er af. Het
begin was gemaakt.
Het Silvio Sextet had uiteraard al vele vaste dancings in de agenda staan, zoals Zaal Verploegen te Woezik(bij
Wijchen); Sunshine Corner in Sint Anthonis; Het Witte Paardje in Tilburg en zaal Mulders in Puiflijk. Hoe meer
optredens hoe liever, want voor de installatie hadden wij (de nieuwen) ons moeten inkopen, zodat de oude leden
konden worden uitgekocht.