We gingen op een tiendaags tournee langs de kazernes in Duitsland waar Nederlandse militairen gelegerd waren. We begeleidden daar Oscar Harris, Patricia Paay en Spooky and Sue. Dit alles afgewisseld met een dansgroep van Bob Bouber. De show had veel succes bij de militairen. Vooral het openingsnummer van Oscar Harris:  Soldiers Prayer, werd natuurlijk speciaal voor hen  gezongen.

Op 17 juni 1983 werd ik gebeld door Jan Vis met het onvoorstelbare bericht dat Willy Lunenburg dodelijk was verongelukt.

De moed zonk me in de schoenen en besloot acuut te stoppen met het schrijven van het fanblad.

Ik maakte af waar ik mee bezig was, verzond het laatste fanblad. Punt. Reden was:  Lunenburg was ons thuis. Hij hielp ons waar hij enigszins kon, mochten er (als het ons uitkwam) altijd repeteren, stelde zijn zaal beschikbaar voor onze fanavonden.

Ik herinner me nog de eerste zondag dat wij daar optraden er hooguit 50 mensen in de zaal waren, die uit nieuwsgierigheid even een kijkje kwamen nemen. Maar er werd gedanst. En telkens kwamen er meer mensen. Lunenburg werd een begrip in Brabant. Kortom: Willy betekende veel voor ons en wij voor hem. Naar zijn eigen zeggen: “Silvio heeft mij groot gemaakt.”  I.M. Willy. Wat ´n gemis.

We schrijven 1984.

De telefoon ging. Bureau Vis. Aan de telefoon onze oude saxofonist Henny Jansen. “Hallo, Rini. Piet Souer was hier in de studio en is met Peter Vincent bezig om I´m Your Son South America opnieuw te mixen. De single wordt opnieuw uitgebracht.” Bam. Dat was goed nieuws. My dream came true. In 1982 zei ik nog in de special van Veronica: ”Doorgaan”, dat ik niet begreep dat één single geen hit was geworden.

Daarmee bedoelde ik I´m Your Son South America. Nu gingen we de zomer in. Spannend.

Ik had in februari al een reis geboekt om naar Australië te vliegen om mijn familie te bezoeken. De timing was slecht. De plaat steeg in de Top 40 en de uitnodigingen voor TV optredens waren talrijk. Zo werden we op zondagnacht (het was daar acht uur eerder) door Jan vis wakker gebeld (voor hem  tien uur maandagmorgen) om te vertellen dat de plaat weer was gestegen in de Top 40. “Kun jij niet voor enkele

TV optredens op en neer komen? De platenmaatschappij zal alles betalen,” zei hij op een nacht. Uiteraard was dat echt geen doen. Zo´n vlucht alleen al duurde 24 uur. Maar een TV optreden afzeggen was ook zonde. Zo werd besloten dat onze toetsenist (Marcel Lahaye) mij als zanger zou vervangen. Het was toch playback. De plaat steeg naar de negende plaats in de Top 40. Ook België en Duitsland bleven niet achter.

Het werd onze grootste hit.

Youtube: Silvio, Aktuelle Shaubude

Wordt vervolgd…….