Op de Firato in 1986 speelden wij dus in de nieuwe formatie.

Van links naar rechts: Ad Trum (bas/zang); boven: Marcel Lahaye (keyboard); Rini de Wit (gitaar/zang);

geknield: Max Schakenraad (drums); Jan van Ham (Trompet/zang/percussie)en boven : Ad van Haaren (sax/klarinet/percussie).

Het jaar werd zoals voorheen afgesloten met op oudejaarsavond, (Silvester) een optreden in Duitsland voor reisvereniging Klub sechsundachtzig (86) Tegen onze principes, maar geld verzoet de arbeid.

Waar geld de arbeid niet verzoette was een pro deo optreden in een bejaardenhuis in Boxtel.

Het zou een avond worden met 4 artiesten die wij moesten begeleiden. Ria Valk, Imca Marina, Albert West en Oscar Harris. Zij traden een half uur gratis op en kregen na hun optreden een schitterende bos bloemen. Wij waren om half zeven aanwezig. Spullen opstellen, omkleden en we openden vanaf 20.00 uur de avond met wat rolstoelmuziek. We kregen ieder drie consumptiebonnen per persoon. De avond verliep zonder pauze, want na de opening kwam meteen een artiest. Wij moesten de overgang naar de volgende artiest opvullen. Om twaalf uur speelden wij het laatste nummer voor ongeveer 12 personen, want de senioren moesten bijtijds naar bed. Om 01.00 uur hadden we de bus weer gepakt. Niemand van de organisatie was er nog. Geen bloemen, geen bedankje, niks! We vertrokken met de stille trom. Dit was de eerste en de laatste keer dat wij een benefiet optreden hadden gedaan. Waardeloos!

1987 verliep zoals andere jaren. We verhuisden ons repetitielokaal van de oude brouwerij in Sint-Michielsgestel naar Schijndel, waar achter het ouderlijk huis van onze drummer Max een locatie stond dat voorheen als assurantiekantoor had gediend. We repeteerden daar “droog”, dat wil zeggen zonder microfoons en uitsluitend met de versterker en speakers die nodig waren. Uiteraard moest de elektrische  gitaar, de basgitaar en het keyboard een weinig versterkt worden. Dat scheelde ons veel sjouwwerk.

Uit de Top 40 en tipparade werden de-voor-ons geschikte nummers gekozen. We bleven up to date en daarom bleven de dancings ons uitnodigen. Langzaam begon het mij te storen dat steeds meer zalen overgingen tot het inzetten van diskjockeys die onze pauzes opvulden. Constant muziek dus.  De vraag kwam bij mij op: “Wil ik dit nog blijven doen tot mijn pensioen?” Anja opperde het idee om te gaan studeren, te gaan omscholen. Ik was vóór mijn muzikantenleven tenslotte altijd een kantoorpikkie (“Een blinkende kont”, zoals mijn zwager mij noemde) geweest.

Wordt vervolgd…..