1987
Het winterseizoen is de ideale periode voor kermismensen om feesten te plannen. Zo werd Silvio de band om hun bruiloften en andere feesten. Ook communiefeesten werden uitbundig gevierd en van goede muziek te voorzien. Het was bijna een wekelijks gebeuren. Prima feesten.
Het waren zelf uiteraard hardwerkende mensen en dat werd ook van ons verwacht. Lange series en korte pauzes. Geen probleem. Repertoire genoeg. De fooien waren niet kinderachtig en het waren doordeweekse avonden. Zo werden we landelijk bekend bij de mensen van de kermis. Veel feesten, veel werk. De weekenden zaten vol met spelen in dancings door het hele land. Zweten in de zomer, bibberen in de bus in de wintermaanden. Ik vergeet nooit meer de zin van Ad van Haaren: “Nou heb ik ´n hemd aan, daarover ´n T-shirt, ´n overhemd, dan nog een dikke trui, ´n colbertje, ´n overjas en nou heb ik ´t nog NIET koud.”
Na een dipje in mijn studie: ik smeet mijn boekentas soms door de kamer, kwam ik na twee weken van studierust op aanraden van Anja en Coen Free (directeur MEAO, overleden 24 april 2017) toch weer in de flow en beet mijzelf door de zure appel. Ik zat intussen aan het einde van mijn 2e jaar. Nog een jaar te gaan voor mijn examens. Tussentijds thuis nog de ene verbouwing na de andere. Jamais fini.
1988
Na een optreden ging ik nooit meteen naar bed. Ik had altijd iets op de video gezet om ´s nachts nog te kijken om de adrenaline na het optreden te laten zakken. Meestal een film. Maar´n goed voorbeeld daarvan was het Eurovisie Songfestival van 1988 in Dublin, waarin Celine Dion, die voor Zwitserland uitkwam, won met het lied “Ne Partez Pas Sans moi.” In de pauze voor de puntentelling kwam een clip van de Ierse groep Hothouse Flowers met een lange versie van het nummer Don´t Go. Ik was er kapot van, zó mooi. Dit nummer bereikte nog de Top 40 en ook wij namen het op in ons repertoire. Ik zocht naarstig naar mijn cassettedeck en naar een leeg bandje. Video terugspoelen, afspelen en opnemen. En nog eens en nog eens. De videoband werd beveiligd, zo ook het cassettebandje.
Op ´n dag kreeg ik te horen dat notaris Huijbregts uit Rosmalen had gebeld met Coen Free, of hij iemand van zijn school kon aanbevelen voor de vacature van administrateur. Ik werd door Coen benaderd: “Is dat iets voor jou?” Tuurlijk was dat iets voor mij. Ik was op ´n leeftijd gekomen om serieus na te denken om nog terug te keren naar het bedrijfsleven. Bovendien was het kantoor in Rosmalen en ik woonde in Nuland. Ideaal. Maar ik moest de MEAO nog afmaken en ik speelde nog bij Silvio. Ik werd uitgenodigd voor een gesprek met mr. Wim Huijbregts, notaris. Ik vertelde hem dat ik nog verplichtingen had tegenover mijn collega muzikanten. Het was onze enige bron van inkomsten en ik kon niet zomaar uit de band stappen.
Wordt vervolgd…..
